De grote zomerstilte

Het is bijna augustus. De hittegolf loopt ten einde. De lucht wordt vochtiger, is minder helder van kleur. Het zonlicht heeft nog niet het warme geel van september, maar wordt al wel wat zachter. Het groen van de bomen, voorzover ze hun blaadjes niet hebben laten vallen, is dof en overrijp.
De gierzwaluwen hoor je niet meer, ze zijn alweer naar het zuiden vertrokken. Het merelkoor is 's ochtends niet meer te horen en ook de drie zwartkoppen van mijn ochtendwandeling naar de bushalte doen er het zwijgen toe. Soms, heel in de verte, zingt er een zanglijster. Je hoort wel roepjes als je in het bos loopt, van fitis, tjiftjaf, koolmees. Ook de tuinfluiter die tot vorige week nog 's avonds bij een maïsveld zong, is nu stil en de vinkenslag is ook niet meer te horen.
Er koeren duiven, de eksters laten hun krasserige roep horen, de zwarte kraai krast en de kauwtjes laten net als in de rest van het jaar hun vrolijke Ka! ka! horen. Maar voor de rest is het akelig stil.
Veel bloemen zijn nu uitgebloeid. Andere beginnen te bloeien, er is veel warm geel, oranjerood, paars en blauw.
De eerste herfstblaadjes zijn meestal vroeg in de tweede helft van augustus te zien, bij de abelen in de duinen. De hondsdagen zijn voorbij en dan komt er ook meer wind.
In september kun je 's avonds ineens de roodborstjes weer horen zingen. Ook hoor je dan grote groepen kauwen die aan het eind van de dag naar hun gemeenschappelijke slaapplaats vliegen. De tjiftjaf zingt ook weer regelmatig en wanneer de merel van de druiven komt snoepen, laat hij zachtjes zijn mooie liedjes horen.
Maar augustus? Bijna geen vogelzang. Veel bloemen bloeien niet meer, veel bloemen bloeien nog niet. Het frisse stralende voorjaarsgroen is weg, de warme tinten van de herfst kondigen zich nog niet aan, veel bessen zijn nog niet rijp ... Er is nog geen einde, maar ook nog geen nieuw begin. Er is stilte. De grote zomerstilte.