Er was eens een klein wit krokusje. Het stond op een beschut plekje en de ergste kou was al voorbij. Het stond bijna in de zon.
Met grote stappen kwam daar een wandelaar aanbenen. Hé krokusje! laat je hartje eens zien!
Het krokusje bleef stil staan en hield haar blaadjes dichtgevouwen.
Nou, komt er nog wat van! klonk het ongeduldig.
Loop toch door zeg, je staat in mijn zon! dacht het krokusje, maar hield zich verder helemaal stil.
Gehaast liep de wandelaar verder.
Daar kwamen de vriendelijke, warme zonnestralen. Ze gleden over het krokusje heen en zetten het in een mild voorjaarslicht. Ze vroegen niets, ze zeiden niets ...
Het krokusje had het niet meer koud en er was meer licht. Ze vouwde
haar bloemblaadjes helemaal open en liet haar mooie oranje hartje zien.
No comments:
Post a Comment