Zondag is geel!!

Vrijdag waren de bloemknoppen van de narcisjes plotseling herkenbaar. Gisteren zwollen ze al aardig op en vandaag laten ze zich niet meer weerhouden!
Stralend staan ze te bloeien in bijna zomers aandoende temperaturen. Dat gaat wel heel erg snel ...
Nog een verrassend bloemennieuwtje: als de zon op sneeuwklokjes schijnt, geuren ze heerlijk! Ik ontdekte dat vorige week toen een zorgzame collega een pol sneeuwklokjes redde van de wielen van een vrachtwagen.
En ik ben tot nu toe niemand tegengekomen die zei: Oh! dat wist ik al! Meestal moet je even op je knieën, maar het is de moeite zeker waard.
Zondag is geel en vrolijk, ondanks de zomertijd!

Zaterdag staat op zijn zachtlila strepen

Als je op zo'n zachte manier op je strepen staat, krijg je vast wel je zin ... Deze juweeltjes staan al jaren in onze tuin en we zijn er heel gelukkig mee. Het lijkt wel of ze zijn getekend met fijn potlood. Een bijzonder ras? Nee, gewoon tussen de gemengde krokussen voor verwildering. Een lentecadeautje!
Nu nog een zingende tjiftjaf ...

Dinsdag is bloemig en lilablauw en ... Een sprookje

Vandaag is het zulk heerlijk weer dat je zelfs al op een bankje kunt zitten. De lila krokusjes willen hun hartjes wel laten zien en de blauwe irisjes stralen je tegemoet.
De struiken hebben knoppen en de bomen nog geen blaadjes. Tijd om te dromen. Er was eens ...

De boom die niet wou hebben dat het waaide

Op een groot heideveld stonden hier en daar bomen. Het waaide er veel, maar daar konden ze goed tegen. Ze waren goed gegroeid, hadden stevige stammen, lange wortels en hun takken waren buigzaam.Ze zagen er stoer en vertrouwenwekkend uit.
Een van de bomen was anders. Altijd klaagde hij, of was het misschien een zij? Het waaide te hard, de zon was te heet, de wind was te vochtig, de vogels maakten rommel op de takken ...
Op een dag werd er een stuk van het heideveld gekocht door iemand die niet van verandering hield. Op dat stuk stond juist die boom. Dat stuk heideveld moest zo blijven als het was, ook de boom. Er werden glazen muren omheen gezet en eroverheen een glazen dak.
Gelukkig, dacht de boom, geen rommel van de vogels meer, niet meer nu eens warm of dan weer koud, geen wind meer die met mijn takken doet wat hij wil ... nu zal het echt goed met me gaan, precies zoals ik wil!
Het was wel moeilijk om alles onveranderd te houden op dat kleine stukje veld. Er moest voor extra ventilatie worden gezorgd, de regen kon er niet meer bij en na verloop van tijd braken er takken van de boom, ook al waaide het daar niet. Het leek wel alsof alles hetzelfde bleef, maar het zag er alleen maar zo uit. Wat was verdwenen, was de bewegingskracht. Daardoor braken er takken af en verloren de planten hun vitaliteit.
Verderop op het veld stonden de bomen dag in dag uit in de zon, de regen, de wind. Ze bewogen mee, pasten zich aan en konden de temperatuurverschillen goed doorstaan.Waar een tak afbrak, groeide een zijtak. Ze zagen er elk jaar een beetje anders uit en ze waren gezond. Ze leefden mee met hun omgeving en daar kregen ze kracht van. Ze hadden medelijden met de boom in het glazen huis. Ze benijdden hem niet, al was het soms heet, koud, stormde of regende het hard. Elke dag was weer anders en dat vonden ze goed!

Mag ik in je oranje hartje kijken?

Er was eens een klein wit krokusje. Het stond op een beschut plekje en de ergste kou was al voorbij. Het stond bijna in de zon.
Met grote stappen kwam daar een wandelaar aanbenen. Hé krokusje! laat je hartje eens zien!
Het krokusje bleef stil staan en hield haar blaadjes dichtgevouwen.
Nou, komt er nog wat van! klonk het ongeduldig.
Loop toch door zeg, je staat in mijn zon! dacht het krokusje, maar hield zich verder helemaal stil.
Gehaast liep de wandelaar verder.
Daar kwamen de vriendelijke, warme zonnestralen. Ze gleden over het krokusje heen en zetten het in een mild voorjaarslicht. Ze vroegen niets, ze zeiden niets ...
Het krokusje had het niet meer koud en er was meer licht. Ze vouwde haar bloemblaadjes helemaal open en liet haar mooie oranje hartje zien.

Zondag is lila met wat porceleinblauw ...

Een mooie heldere zondagochtend na een ijskoude nacht. Gisteren had ik wat plantjes gekocht, winterharde, maar voor de zekerheid heb ik ze maar in de schuur laten overnachten. En dat was een goed besluit; 's ochtends wijst de thermometer bijna -7 graden aan.

We lopen door een botanische tuin waar de eerste zonnestralen de kleumende krokusjes en sneeuwklokjes beginnen te verwarmen. De sneeuwklokjes liggen zelfs wat slapjes op de grond, zo koud is het geweest.

Zondagochtend in de kerkbank? De beste kerkbank staat in de natuur! Bij dit bankje zie je de frêle lila krokusjes bloeien. De vele sijsjes die vlakbij zaten te kwetteren, kan ik helaas niet laten horen.
Wat verderop staan kleine, porceleinblauwe hyacintjes. Het zijn stevige jongetjes of meisjes: zo te zien heeft de vorst ze niets gedaan.
De helling met lila krokusjes is van een middagwandeling van vorige week. Wat is er al veel moois te zien!

Sprookjesweertje!

Maandagochtend is alweer sneeuwwit met een dikke laag sneeuw op de takken! Prachtig, ik geniet onderweg en daar heb ik heel veel tijd voor, want mijn reis verloopt niet zonder vertraging.
Was er nog moois de afgelopen dagen? Jawel: het eerste kleine irisje en sneeuwklokjes in de sneeuw! Dus toch eindelijk paars.
Eigenlijk vind ik de vele sneeuw in maart net zo vreemd als de sneeuw in november met nog zoveel blad aan de bomen. Het geeft mooie onverwachtse effecten. Nog een paar dagen, dan zal het voorlopig wel voorbij zijn.
Tijdens onze wandeling gisterenmiddag leek het wel alsof we in een volière liepen, zo waren de sijsjes aan het kwetteren! Daarna een hagelbui, wel mooi maar hagel doet pijn aan alles wat niet bedekt is. Het maakt wel een leuk geluid!

Dank je wel maart
voor het roeren van je sneeuwwitte staart!

Woensdag is wit en het vijvertje

Eigenlijk ben ik al een poosje op zoek naar paars, maar dat lukt niet zo. Onze eerste krokussen zijn geel en wit en de helleborus bloeit ook nog niet. Wit en de regenboog? Ja, als je alle kleuren achter elkaar op een cirkel zet en je draait hem rond, krijg je wit!
Wit wil wel op 1 maart.
Sneeuwklokjes? Ja, maar vandaag niet. Vandaag is voor het vijvertje. Die kennen we al in het groen, met de dwergbamboe eromheen en later sprookjesachtig berijpt. Vorige week trof ik het tot mijn schrik kaalgeknipt aan en vandaag was het vijvertje omsneeuwd.
Wat ik met dat vijvertje heb? Ik weet het niet, ik vind het gewoon een lief vijvertje en ben verbaasd over wat er in korte tijd allemaal mee gebeurt.
Word maar weer mooi, vijvertje, met groen om je heen en misschien af en toe eens vogeltjes die bij je komen drinken ...
En vandaag begint de meteorologische lente!