Wanneer ik aan het eind van de middag naar buiten loop, regent het een beetje. De bushalte is vlakbij dus ik neem niet de moeite mijn paraplu te pakken. Wanneer ik eenmaal in de bus zit, gaat het steeds harder regenen. Als ik eruit wil om over te stappen, verontschuldigt een heer zich "dat hij normaal wel even uit de bus zou stappen, maar dat nu toch liever niet doet." Ik heb inmiddels al gehoord en ook gezien dat het echt heel hard regent. Dus trek ik de capuchon van mijn regenjack over mijn hoofd, doe mijn armen uit de deur van de bus, steek mijn paraplu op en spring daarachteraan.
De bus rijdt met veel geruis weg, want er ligt inmiddels een aardige laag water op straat. Ik steek over en ga in de abri staan om op de bus naar huis te wachten. De regen ratelt op het dak, klettert op straat en wordt zo af en toe in bijna horizontale richting meegenomen door de wind. De regendruppels die dan het dichtst bij het rode asfalt zijn, lijken op glimmende parels. Ze rollen over het wegdek; eromheen is een nevel van veel fijnere druppels. Alles is in een grijs waas gehuld.
Wat zou ik graag een foto maken! Maar zelfs met mijn paraplu onder het afdak blijf ik met moeite droog en als ik mijn camera uit mijn tas wil halen, moet ik zo bewegen dat ik onder het afdak vandaan kom.
Ik blijf maar stilletjes staan en geniet van alle regengeluiden en het schouwspel van regendruppels en regenvlagen.
Wanneer ik later uit de bus stap, schijnt de zon alweer en tovert hij lichtjes in alle regendruppels op bomen en struiken. En het ruikt lekker, naar regen!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment