Eeuwig lente!

Eeuwig lente! Wie wil dat niet! Zo wordt ons het Paradijs voorgesteld aan het eind van het oratorium Die Jahreszeiten van Haydn. Er wordt een heerlijk beeld geschilderd van het aanbreken van de Morgen, de hemelpoorten die opengaan waardoor wij de Heilige Berg mogen zien en de zaligheid van de eeuwige lente wordt ons in het vooruitzicht gesteld!
Wie wil dat niet! De hemel op aarde!
Ik wil dat niet. De aarde is de hemel niet! De aarde herscheppen tot een afglans van het paradijs: jawel! Dan hebben we nog heel wat werk te doen: eerst aan onszelf en van daaruit aan onze omgeving. Verandering begint bij verandering in jezelf. Maar dan nog: de aarde is de aarde. De lente kent hier haar extremen, ook op deze breedtegraad met gematigd klimaat. Hagel, storm, sneeuw, hitte, het kan allemaal in die drie maanden die wij aanduiden als lente. Het spoort aan tot waakzaamheid en maakt ons sterk.
En wat moeten we eten als het steeds lente is? - Oh, een beschuitje met ei en sterrekers. Kan dat? Als het alsmaar lente is, heeft het graan alleen maar gebloeid en dan kunnen we geen beschuit maken. De vogels van wie we de eieren willen eten, hebben zelf niets meer te eten en zijn er niet meer. Misschien hebben we nog wel sterrekerszaadjes, maar dan wordt het maal al kariger dan we dachten.
Mooie boom, bloei maar uit en maak vruchtjes! Dan kunnen ze gegeten worden en kleine bomen worden. De kringloop gaat steeds door en elke keer vindt er een verrijking plaats.
Deze maandag regende het regendruppels en witte bloesemblaadjes ...